Als lijden toeslaat

Is er leven na de dood?

Ikzelf denk dat er leven is na de dood, maar weet niet wat voor leven. Ik denk dat het witte licht iets is dat het bewijs geeft dat er 'iets' is. Toen ik zelf klein was was ik vooral bang om dood te gaan, vooral tijdens mijn slaap eigenlijk. Maar nu denk ik daar eigenlijk amper tot niet over na, mijn mening is eigenlijk vooral het volgende: we zullen zien hoe of wat er is na de dood, maar leef nu wel want hier zal het waarschijnlijk niet meer zijn waar je kan leven, en ook dit vind ik heel mooi gezegd: 'Ooit zal je je leven in een flits terugzien, zorg ervoor dat het kijken waard is.' De originele quote zie je hieronder. Natuurlijk heb ik er zelf ook al over nagedacht, maar ik zal het nooit met zekerheid kunnen zeggen. Over het algemeen geloof ik wel in het hiernamaals. Hetgeen ik dan wel het meest hoop is dat ik mijn overleden vrienden en familie terug zal zien. Mijn ene oma is overleden en ik mis haar toch wel, want het was echt een fantastische vrouw met een gouden hart, ik hoop dan ook oprecht dat ze ziet hoe ik het nu stel. Haar man, mijn ene grootvader dus, heb ik nooit gekend, wat ik dan eigenlijk ook wel jammer vind. Gelukkig heb ik nog mijn grootouders aan mijn moeders kant die ook beide een gouden hart hebben, maar ik vind het soms wel raar om mijn grootouders te zien, want dan denk ik soms aan mijn gestorven oma.

 

 

Oscar et la dame rose

 

Ikzelf vind dit wel een goed gemaakte film, het is heel mooi hoe niet alleen de jongen verandert, maar ook de vrouw. Ik vind wel dat Oscar veel te hard is voor zijn ouders, want zij hebben het waarschijnlijk even zwaar of zelfs zwaarder dan hij zelf, want hij beseft het nog niet allemaal. En zijn ouders beseffen wel al meer wat leven is en dood. Natuurlijk weet je nooit wat leven en dood is, maar door levenservaring leer je wel veel meer bij.

 

Vat je eigen mening samen voor de film in drie kernwoorden.

Emotie, dood & verandering.

 

Herkenbaar of niet herkenbaar?

Herkenbaar:

Wat herkenbaar is voor mij is dat je als kind of zelfs later ook tegen je ouders heel onvriendelijk doet terwijl zij iets doen om jou te helpen en jij dan vaak boos reageert omdat je het niet begrijpt. Dat is bij ons in het gezin toch wel vaak van toepassing geweest.

 

Niet herkenbaar:

Wat voor mij niet herkenbaar is is dan een kind die kanker heeft, en ik begrijp ook totaal niet waarom Oscar de vrouw wil bij hem hebben terwijl ze niets anders doet dan vloeken. Als ik zo iemand zou tegenkomen zou ik ze proberen gewoon te vermijden en zeker niet proberen zelf contact te krijgen.

 

Drie scènes die me hebben aangesproken

Scène 1

Beschrijving scène 1;

De scène die mij het meest is bijgebleven is diegene dat de vrouw zegt dat iedere dag 10 jaar voorstelt. De roze vrouw stelt iedere dag voor als 10 jaar, zodat hij zijn hele leven toch in een soort vogelvlucht heeft meegemaakt.

 

Gevoelens scène 1:

De gevoelens die bij de personages opvielen waren dat Oscar wat twijfelend was of dit wel normaal is, bij de vrouw was het vooral zelfzekerheid over dat dit zou werken vind ik zelf. Maar ik denk dat ze zelf ook wat twijfelde over zichzelf maar ze het gewoon niet wilde tonen zodat Oscar er ook zekerder over zou worden. Mijn gevoelens dan nu. Ik vond het echt een prachtig idee van de vrouw om Oscar zo een 'volledig' leven te geven. Wat dan ook gelukt is, natuurlijk was er altijd wel wat toeval bij de dagen en de jaren, maar dat is film natuurlijk.

 

Scène 2

Beschrijving scène 2:

De scène dat ze zelf een ballon met een briefje van haarzelf naar God stuurt is mijn tweede scène. Ze bedankt God dat ze Oscar heeft leren kennen in dat briefje.

 

Gevoelens scène 2:

De gevoelens bij de vrouw waren wat gemengd denk ik. Aan de ene kant is ze blij met de ervaring die ze heeft meegemaakt die haar heeft veranderd en aan de andere kant is ze verdrietig dat Oscar gestorven is. Mijn gevoelens dan zijn dat ik het eigenlijk een beetje raar vind dat ze zo geheel veranderd is in die 10 dagen, ik vind dat wat overdreven. Maar ik vind de scène zelf wel heel ontroerend en rakend.

 

Scène 3

Beschrijving scène 3:

Deze scène is de scène dat de vrouw en Oscar tegen elkaar lopen en dat de vrouw helemaal uitvliegt en scheldt tegen Oscar.

 

Gevoelens scène 3:

Ik snap niet goed waarom maar Oscar vond dat blijkbaar plezant. De vrouw was heel boos. Mijn gevoelens zijn dat die vrouw een respectloos iemand is en dat je nooit moet vloeken op kinderen en dan nog zeker niet als het niet jouw kinderen zijn.

 

Op welke manier hebben deze scènes te maken met je levensvisie/levenservaringen?

Ikzelf ben een kindervriend, ik werk ook in een kinderopvang en daarom vind ik dus ook dat je nooit mag vloeken naar kinderen. Ik zou soms ook wel eens vloeken, maar als er een kind bij is moet je dat doorslikken. Dat vind ik omdat ik al heb gemerkt als een volwassene iets zegt dat het kind het snel nazegt. Die 10 jaar per dag vind ik gewoon heel goed gedaan, ik vind dat ze mooi in de gedachten van het kind is gekropen, dat heeft waarschijnlijk ook te maken met dat ik dat zelf vaak moet doen.

 

 

Op welke manier gaan mensen om met lijden?

Volgens mij doet iedereen dat op zijn eigen manier, maar dit zijn volgens mij veelvoorkomende:

• Opkroppen: Er zijn veel mensen die hun lijden gewoon opkroppen en het negeren. Ze praten er niet over en doen alsof ze gelukkig zijn terwijl ze dat eigenlijk niet zijn, je kan dat vaak ook niet zien aan hen en je kan hen dus ook niet helpen. Maar dan plots kunnen ze ontploffen voor een kleine tegenslag. Dan laten ze plots al hun woede en verdriet uit op iets heel kleins of op iemand.
• Ontkennen: De waarheid ontkennen gebeurt volgens mij ook vaak. Niet kunnen geloven dat iets gebeurd is of dat iemand gestorven is en dan gewoon blijven ontkennen. Ze blijven dan ook vaak denken dat bijvoorbeeld de dokters zich vergist hebben van naam en dat hun kennis/vriend ongedeerd is.
• Idealiseren: Een gestorven persoon zien als iemand die perfect was, omdat hij er niet meer is. Ze zeggen dan ook vaak 'Waarom zijn het altijd de besten die als eerste moeten gaan?'
• Identificeren: Ze zien hun gestorven vriend/familielid in een ander persoon doordat hij er niet meer is en die andere persoon eenzelfde karaktertrek heeft.
• Erover praten: Dit is één die ook gebeurt, maar volgens mij veel te weinig. Mensen moeten volgens mij meer over hun lijden kunnen praten en hun hart kunnen luchten bij anderen.

 

De kracht van vergeving

 

Deze video gaat over een man die 43 moorden heeft gepleegd, iedere naaste mocht spreken en iedereen was hem aan het beledigen. Tot plots een vader van één van de vermoorde meisjes daar stond en zei dat hij hem vergaf. Ik bewonder dat zeer van die man, als het mijn kind zou zijn zou ik waarschijnlijk helemaal flippen en de man zelf iets willen aandoen van woede. Ik bewonder dit echt. Zoiets als een moord op iemand die ik ken zou ik nooit kunnen vergeven, zelf al is het een auto-ongeval doordat de man te veel gedronken heeft. Ik zou zo'n man nooit kunnen vergeven, ikzelf heb daar de kracht niet voor.

 

 

See you again - Wiz Khalifa

Dit lied is gemaakt voor het overlijden van Paul Walker, een acteur wiens belangrijkste rol Bryan O'Conner was in de Fast & Furious films. Door de tekst merk je dat de maker van dit lied gelooft in een hiernamaals, want in het refrein wordt vaak herhaald dat hij het hem zal zeggen als hij hem terugziet. Dus hij gelooft wel dat hij hem zal terugzien. Dit is ook iets dat ik zelf hoop, dat ik de mensen rondom mij die gestorven zijn zal terugzien. Ook zegt hij dat elke weg dat hij neemt hem altijd naar huis zal brengen, wat ik mooi vind want daaruit kan je veronderstellen dat hij nu 'thuis' is dus waar hij hoort te zijn.

 

 

Laughing with - Regina Spektor

Dit lied gaat over lachen naar God. Ze zingt over dat niemand lacht naar God als ze in de problemen zitten, wat volgens mij wel heel logisch is, want je gaat niet blij zijn met God als je er problemen door krijgt. Aan de andere kant denk ik ook wel als God bestaat, dat hij dan niet wil dat we lijden. Maar dat hij mee aan het treuren is. Volgens mij als God bestaat is hij iemand die niet aan het zware lijden kan doen. Want er is nu eenmaal geen leven zonder dood, geen licht zonder donker enzovoort. Ik denk dat we soms moeten blij zijn met wat we krijgen, maar als we zelf gelukkig zijn, moet men heel eerlijk zijn, dan bedankt bijna niemand God. Maar als ze in de problemen zitten zijn ze er dan wel teleurgesteld in. 

 

Veelzeggende quote





De quote die je hiernaast ziet vind ik een heel goede quote. Het is niet te diepgaand, maar dat vind ik meestal ook niet zo mooi. Het is rechtuit en waar. Het kan heel snel gedaan zijn met iemand waar je heel veel om geeft of zelfs van houdt. Zelf vind ik dat ook heel raar hoe een leven door 1 fout (of soms zelfs door geen fout) plots voorbij is.

 

 

Mémé Irène

Dit deel gaat over mijn gestorven grootmoeder. Het is de moeder van mijn vader en is gestorven toen ik in het zesde leerjaar zat. Ik had het daar heel moeilijk mee, ik heb dan het tekstje mogen maken voor op haar doodcentje. En die gaat als volgt:

Mémé,

Bedankt omdat je er altijd voor ons was!

Je was altijd blij als je iemand zag en je maakte direct tijd vrij.

Je lachte altijd en dat deed ons veel deugd.

De snoepkast was steeds gevuld en dat wisten we...

Kortom, je was één uit de duizend!

We zullen je missen!

Op haar begrafenis wilde ik dan ook naast de doodskist van mijn mémé zitten omdat ik dicht bij haar wou zijn, maar mijn moeder vond dit eerst geen goed idee, maar heeft dat dan uiteindelijk toegestaan en ik had er uiteindelijk wel veel moeite mee naast haar kist te zitten omdat ik niet kon geloven dat ze effectief gestorven is. Ik zat bijna heel de mis naar haar kist te kijken. Ik heb dan ook een voorbede voorgelezen en moest huilen terwijl ik het voorlas. Ze hebben dan ook 'Ik mis je zo' van Will Tura afgespeeld en als ik nu dat lied hoor zie ik mezelf terug in de begrafenis zitten al kijkend naar de kist van mijn grootmoeder.

 

In het zesde middelbaar hebben we ook een gedicht moeten maken over iemand die we misten en herinneringen en dan heb ik dat ook over mijn grootmoeder gemaakt. Dat gedicht gaat als volgt:

Elke keer dat ik je zie,

elke keer dat ik je aanwezigheid voel,

valt er een traan,

en nog één,

en nog één...

 

Maar achter elke traan van verdriet,

schuilt een herinnering van vreugde,

die mijn tranen tegenhoudt

en die me dwingt terug te lachen.

 

Vele tranen ben ik verloren toen je stierf,

maar mijn herinneringen aan jou zal ik nooit verliezen.

Ik blijf aan je denken.

Ik blijf van je houden.

 

We moesten hierbij dan ook een kader maken en ik heb dan een kader gemaakt en heb er een foto van mijn mémé in gestoken.

 

Nu heb ik nog een kader met foto's en het doodcentje van haar in mijn kamer staan.





 

Mémé, ik hoop dat je kan zien wie ik uiteindelijk geworden ben en dat je trots op me bent.